Λευκή, λιτή και αξέχαστη

Το λευκό τυρί που παρασκευάζεται από γάλα προβάτου (επιτρέπεται από το νόμο έως 30% γάλα κατσίκας) και συντηρείται επί τουλάχιστον τρεις μήνες σε άλμη (διάλυμα αλατιού σε νερό)λέγεται φέτα, αλλά μόνο εφόσον κατασκευάζεται σε συγκεκριμένες τοποθεσίες της Ελλάδας, βάσει του νόμου της Ε.Ε. για τα προϊόντα Προστατευόμενης Ονομασίας Προέλευσης. Φυσικά σε όλο τον κόσμο τρώνε φέτα, αγνοώντας αν είναι γνήσια ή όχι. Η φέτα αποτελεί βασικό στοιχείο της χωριάτικης σαλάτας κι όταν τη σερβίρουμε μόνη της, τη ραντίζουμε με λίγο ωμό λάδι, λίγη ρίγανη και τη στολίζουμε με δύο ελίτσες. Το γίδινο τυρί είναι γενικά πιο σκληρό ,ενώ στο νότιο Αιγαίο παράγεται μια μαλακή, κρεμώδης παραλλαγή της. Η καταγωγή της φέτας χάνεται στους προϊστορικούς χρόνους-άλλωστε όλα τα υλικά που απαιτούνται για την παραγωγή της προέρχονται από το ίδιο ζώο, ενώ το αλάτι αφθονεί στους βράχους της παραλίας. Για να μεταφερθεί από το τυροκομείο, κόβεται σε μεγάλα τετράγωνα κομμάτια, τα οποία θα παραμείνουν στην άλμη ή το ξινόγαλο. Όταν βγουν από την άλμη ,έχουν σκληρύνει και για να σερβιριστούν, κόβονται σε φέτες. Εκεί οφείλεται και η ονομασία της, ιταλικής προέλευσης οποία εμφανίστηκε τον 17 αιώνα .Η φετούλα ,ή όπως απλά την αποκαλούμε οι περισσότεροι Έλληνες το «τυρί», δεν τρώγεται μόνον ωμή στη σαλάτα. Αποτελεί εξαιρετική πρώτη ύλη για την τυρόπιτα ενώ μπαίνει και στο φούρνο, είτε ως πρωταγωνίστρια με πιπεριά, κρεμμύδι και ντομάτα, μέσα σε αλουμινόχαρτο (το γνωστό μπουγιουρντί)είτε ως κομπάρσος, ψιλοκομμένη μαζί με μελιτζάνες, πατάτες και κολοκύθια. Όπως και να είναι, όμως, η απλή αλμυρή της γεύση πάντα προσθέτει στο φαγητό νοστιμιά.